en dus

En dus ben ik mij volop aan het voorbereiden.
De schoenen nakijken in de eerste plaats. Blijkt dat de zolen en de buitenkanten nog dik oke zijn, de binnenvoering echter van de linkerschoen ter hoogte van mijn dikke teen is gescheurd - een verklaring voor de gaten in mijn sokken?
Dus een nieuw paar kopen; in plaats van de Hanwags waag ik mij aan het passen van Lowa´s - ze zitten onmiddellijk goed en intussen zijn ze goed ingelopen; na een paar honderd kilometer ondervind ik geen noemenswaardige problemen; ik heb de indruk dat ze iets lichter zijn. De rest van mijn uitrusting heb ik intussen ook nagekeken: de poncho - die ik de twee vorige jaren onnodig heb meegesjouwd - is verlucht, evenals de rugzak. Het zou een illusie zijn te denken dat de weergoden mij zo goed gezind zullen zijn als de afgelopen twee jaar. Ik moet maar denken aan het eerste deel van de Via Podiensis, in 2013, waar ik eind mei nog door de regen en de sneeuw ploeterde in de Aubrac.
En dus maar wandelen. Ik ben nog niet aan 20 km geraakt, maar dat moet de volgende twee weken maar gebeuren. De Brabantse kouters van Wolvertem, Meise, Merchtem, Grimbergen, Asse, Zellik, en omgevingen hebben voor mij geen geheimen meer, evenmin als de brede omgeving van Anderlecht, Sint-Pieters-Leeuw, Dilbeek, de Pedes, en het Zoniënwoud. Het is duidelijk dat de natuur en de boeren uit hun winterslaap zijn ontwaakt en volop in actie schieten.
Langs holle wegen, trage wegen, veldwegen, boswegen, kleine verharde verbindingswegen tussen gehuchten en dorpen, ....

  de bosanemonen, de sleutelbloemen en het speenkruid hebben plaatsgemaakt voor het allesoverwoekerende daslook 

voor de boshyacinten hoef ik niet naar het Hallerbos

op de velden liggen de rapen nog voor het rapen

een natuurlijke paddenstoelenkwekerij in een knotwilg

nu nog kale hopstaken in Mollem 

moeras in de Molenbeekvallei 

 kabouterdorp

 orientatietafel met weids uitzicht (174 m boven de zeespiegel - :) !)

 in de verte de skyline van Brussel

 dit ontdek ik in Merchtem - waar mijn moeder afkomstig van is. Een tante van haar, tante Victorine baatte in mijn kinderjaren dit café uit; in mijn herinnering blijven de geregelde bezoeken aan de familie, waaronder die aan tante Victorine (waar ik zelfs leerde fietsen), tante Rosa en tante nonneke - zuster Bernarda, als kind opgevoed in het weeshuis, en later zelf verantwoordelijk voor de weeskinderen - ik spreek over de jaren vijftig van vorige eeuw.

als ik ooit eens ...

... 5 minuten tijd heb, dan begin ik er beslist eens aan, aan ik weet wel wat .....,aan het verder aanvullen van deze blog natuurlijk!
Ja, waarom wacht een mens zo lang? Niet omdat ik geen vijf minuten tijd zou hebben, maar ....
Eindelijk dus.
Een nieuw jaar, nieuwe plannen (een nieuw project, om het in hedendaags jargon te benoemen 😄)?
Jawel!
Eigenlijk is er heel wat gebeurd sedert het laatste bericht (van Beyonce, alhoewel zij er niets mee te maken heeft).
Ik ging naar de jaarlijkse terugkomdag en bracht uiteraard voor Lana en Jenna een herinneringstegel mee; zij wisten van niets en kregen een extra-pakje onder de kerstboom. Of er nog reacties waren van de meisjes? Met Lana heeft het alleszins iets gedaan, ik vond een heel mooie tekst van haar op haar facebookpagina. Dat vond ik zóóóóóóóóóóóóóóóóóóó mooi.
Ik was er niet echt van overtuigd om nog een nieuwe Camino aan te vatten (een beetje verzadigd?) en wilde iets anders doen na alle positieve ervaringen. Daarom stelde ik mij kandidaat als hospitalera, in de eerste plaats bij het Vlaams Compostelagenootschap dat de albergue in Los Arcos uitbaat. De voorwaarden zijn o.a. pelgrimservaring hebben, de Spaanse taal machtig zijn, twee weken beschikbaar zijn en er wordt benadrukt dat je er als duo (koppel of andere) voor gaat. In mijn vriendenkring heb ik niemand die aan deze voorwaarden voldoet, dus .... Een andere dame, ook alleen, zou in aanmerking komen als co-hospitalera. Om gezondheidsredenen moest zij echter afhaken. Het gaat dus niet door, ik sta wel op de reservelijst. Intussen heb ik nog andere mogelijkheden gevonden, hospitaleros zijn blijkbaar fel begeerd. Die stap heb ik niet genomen; maar het zit er wel aan te komen, alleen niet dit jaar.
Dus wordt het een nieuwe Camino. Welke, daar heb ik lang over getwijfeld, er is ook zo veel keuze. Ik blijf erbij dat ik graag de Camino de Invierno zou willen doen maar op dit ogenblik is dat nog niet aan de orde: de etappes zijn lang en zwaar, de overnachtingsmogelijkheden zijn heel beperkt en het is een heel eenzame tocht - wie hem al gedaan heeft (o.a. Monica en Carsten) raadt af om het alleen te doen. Maar er is beterschap op komst: de Amigos del Camino de Invierno zijn met een campagne bezig om deze tocht (van Ponferrada naar Lalin, waar die aansluit op de Camino Sanabrès) te promoten. Hopelijk zal dat binnen afzienbare tijd resulteren in meer faciliteiten onderweg zodat ik die alsnog kan doen.
Verder zou ik ook de Vía de la Plata (die ik in 2015 liep vanaf Cáceres) vanaf het begin kunnen doen, ttz. vanaf Sevilla. Een andere mogelijkheid is de Camiño Portuguès de la Costa met aansluitend de spirituele variante. Uiteindelijk is mijn keuze gemaakt: ik zou nu graag de Via Podiensis afmaken. In 2013 vertrok ik uit Le Puy en Velay en stapte ik dan van  Figeac naar Rocamadour. Dit Rocamadour, bedevaartsoord, zal dan mijn vertrekplaats zijn voor dit jaar, eerst 3 dagen op de GR 46 naar Cahors, en dan de officiele route volgen tot Saint-Jean-Pied-de-Port, aan de voet van de Pyreneeën, waar de Camino Francés start. Een tocht van een kleine 500 km. Even heb ik gedacht om de Podiensis te verlaten en via Lourdes en de Somportpas de Aragonese route te lopen. Dat is toekomstmuziek.
Van Rocamadour naar SJPdP dus.

Voor de nieuwsgierigen: een overzichtskaartje - vanuit rocamadour is het 3 dagen stappen tot Cahors

 

 Voor de zesde keer kreeg ik begin februari de pelgrimszegen in de Sint-Romboutskathedraal in Mechelen. Het is ook altijd een blij weerzien met bekenden. Ook nu zat ik aan tafel met Mady en Willy, zelfs Marcel war er deze keer bij (Willy en Marcel ontmoette ik in 2013 in Conques).