epiloog

Drie en een halve week ben ik nu thuis. Heel vreemd om weer in de realiteit van het dagelijkse leven te worden gedropt. Ik zat nog vol van de Camino. Het fysiek afkicken ging wel - alhoewel ik nu last heb van beide achillespezen - maar het mentale was wat anders. Ik miste het leven op de Camino, het is hoe dan ook een andere, een aparte wereld, met een eigen cultuur, een eigen taal, een eigen, ja wat? De kinderen (en kleinkinderen), vrienden en anderen wilden natuurlijk dat ik vertelde van mijn belevenissen maar ik had het gevoel dat ik mijn ding niet echt kwijt kon, alleen wie de Camino zelf gelopen heeft weet waarover het gaat. Maar zo gaat het nu eenmaal in het leven, en ik denk dat ik nu wel terug aangepast ben - alhoewel .... Vóór de Camino was ik een nieuwsfreak, dagelijks de krant lezen, het nieuws volgen op televisie, het internet, ... Op de Camino had ik geen enkel idee van wat er in de wereld gebeurde, en ik had er totaal geen behoefte aan om dit te weten, en dat is nu ook nog gedeeltelijk zo.
Ik ging naar Mechelen, naar het secretariaat/bibliotheek van de Vlaamse Santiagogenootschap en daar kon ik praten met anderen die die dezelfde ervaringen hadden en dat deed mij deugd. Intussen denk ik dat ik het Caminovirus te pakken heb - bestaat er zoiets als "Caminitis"? Ik zou graag een vervolg breien aan mijn ervaringen (tijdens de tocht nooit gedacht dat dat zou gebeuren - maar de ongemakken zijn heel snel vergeten - ). Ik denk nu aan de tocht van Le Puy en Velay tot Saint-Jean Pied-de Port, of de Camino Portugués of de Via de la Plata (van Sevilla tot Santiago = 1000 km). - misschien niet volgend jaar maar nadien ....?
Ik wil graag een oproep doen aan alle twijfelaars: als jullie eraan denken om de Camino te lopen, aarzel niet, stel je niet te veel vragen, maar doe - ongeacht de leeftijd! Ook aan alle diabetici: er is geen enkel gevaar, mits je de nodige voorzorgsmaatregelen in acht neemt; op de Camino Francés zijn voldoende voorzieningen. Een beetje kennis van de Spaanse taal is wel handig.
Graag wil ik terugkomen op de tekst - maar nu volledig - die ik las op de muur van een meelfabriek vooraleer Najéra (zie blog):
"Polvo, barro, sol y lluvia
es camino de Santiago.
Millares de peregrinos
y màs de un millar de años.
Peregrino, quien te llama?
Qué fuerza oculta te te atrae?
Ni el campo de las Estrellas
ni las grandes  catedrales
No es la bravoura Navarra
ni el vino de los rioganos
ni los mariscos Galllegos
ni los campos castellanos
Peregrino, Quien te llama?
que fuerza oculta te atrae ?
Ni las gentes del camino
ni las costumbres rurales.
No es la historia y la cultura
ni el gallo de la Calzada
ni el palacio de Gaudì
ni el castillo de Ponferrada.
Todo lo veo al pasar
y es un gozo verlo todo
mas la voz que a mi me llama
la siento mucho más hondo.
La fuerza que a mi ma empuja
a fuerza que a mi me atrae
no se explicarla ni yo.
Sólo él de arriba lo sabe.
          door E. Garibay