pelgrims(eigen)aardigheden

Hier volgen wat losse gedachten over typische algemene kenmerken en enkele specifieke situaties zoals ik die gezien/ervaren heb:
- je herkent ze overal, de pelgrims. Overdag terwijl ze stappen natuurlijk aan hun uitrusting (schoenen, rugzak, wandelstokken, ...), ze zitten in elke bar die onderweg open is. Maar ook in de namiddag en 's avonds: proper gewassen en eventueel geschoren en zittend in bars bij voorkeur op het terras, zittend op banken, liggend in het gras, rondkuierend in stad of dorp, zoekend naar een eventuele winkel, met de plasstic zak van de plaatselijke winkel in de hand. Je herkent ze vooral aan het schoeisel. De Teva's, de Crocs, de Ecco's en andere sandalen en slippers zijn zeer populair bij de pelgrims. Ook populair zijn de felgekleurde nylon boodschappentasjes
- ze gaan met de kippen op stok; sommigen liggen om 20u al te snurken; de meesten gaan rond 21u slapen en om 22u ligt iedereen in bed
- vrouwen snurken bijna evenveel als mannen, maar anders
- als het regent verandert de uitrusting in een heel kleurrijk spektakel: de regenbroeken- en vesten, maar vooral de rugzakhoezen en de poncho's (in alle mogelijke modellen trouwens) zijn er in alle kleuren van de regenboog en blijkbaar hoe opvallender hoe liever
- er zijn de rommelaars met de plastic- en andere ritselende zakjes in de refugios; sommigen vinden het blijkbaar nodig om telkens opnieuw de inhoud van hun rugzak uit te stallen en hem opnieuw te vullen
- er zijn de supervroegen, die vertrekken nog voor het licht wordt; zij stappen dan met hun voorhoofdslamp om de gele pijlen te vinden; er zijn de vroegen die vertrekken tussen 6u30 en 7u en er zijn de laten die om 7u30 nog in de albergue aanwezig zijn
- er zijn de supersnellen met een motortje in hun achterste; ik vraag mij echter af wat zij van de omgeving zien en of zij genieten. Zij stappen meestal ook meer dan 30-35-40 km en zijn gefocust op hun sportieve prestatie: meer, verder, langer
- of er pelgrims achter je aankomen hoor je aan het getik van hun stokken; naarmate de Camino vordert wordt het getik luider omdat de doppen afslijten
- de fietsers zijn meestal vrolijker en uitbundiger dan de stappers; van ver roepen zij "Buen Camino!", waarschijnlijk om te verwittigen dat zij aankomen; zij staan bovenop de steenhoop van het Cruz de Ferro met de fiets boven hun hoofd om te poseren voor de foto en dat is ook zo op de Praza do Obradoiro in Santiago. Er zijn er echter ook bij die heel roekeloos zijn op hun alle-terreinfietsen; menigeen heb ik zien vallen over de stenen of schuiven in de modder
- er zijn echte kunstenaars bij: zoals zij de stenen op de paaltjes stapelen
- over de motieven van het lopen van de Camino wordt amper gesproken
- honderden keren per dag wordt je een "Buen Camino" toegewenst
- de luid zingende Koreaan met de zilveren paraplu in de volle zon
- Matt, de vegetariër uit Bath, die bijna nergens aan zijn trekken kwam in de spaanse restaurants
- de Hongaarse vrouw in de refugio van Villambistia die in een multicultureel gezelschap terechtkomt en enkel Hongaars en Duits spreekt; ik fungeer als tolk tussen Spanjaarden, Fransen, Australiers, een Roemeense, een Braziliaan, een Koreaanse. Zij is bewegingstherapeute en wil de Braziliaan duidelijk maken dat hij geen 45 km moet stappen en veeeeeeeeeeeeeeeeeeel water drinken, geen bier, waarop hij lakoniek reageert "Ik ben toch geen vis!"
- de Koreaanse Kim, zo klein en mager, met een loodzware rugzak. Zij eet als een muis maar proeft van alles wat zij niet kent. Ik zit met haar aan tafel in een restaurant en laat haar van mijn pizza proeven. Lekker vindt ze, maar dat kennen ze in Zuid-Korea; zij hebben zelfs Domino's Pizza!
- de Vlaming in de eigenaardige outfit die niet de wandelpaden neemt, maar steeds langs de asfaltwegen stapt: hij heeft namelijk een karretje met zijn bagage dat hij met een soort harnas om zijn bovenlichaam voorttrekt
- de Ier uit Galway die altijd zijn vrouw zocht - hij stap sneller dan zij en zit dan op één of ander terras uren op haar te wachten: "I'am looking for my wife"
- de drie werkloze Spanjaarden en hun hond die de Camino lopen om iets om handen te hebben. Zij hebben geen uitkering en kunnen zich dus ook niet permitteren om in de refugios te overnachten. Zij maken wel gebruik van de douches in de refugios
- de andere Spanjaard met zijn hond: beiden dragen een rugzak, de hond zelfs 2
- Dario, de Italiaan die al zijn vierde Camino loopt maar nog nooit in Santiago is geweest; hij loopt steeds de mooiste stukken, stopt dan om het jaar daarop weer te herbeginnen. Zijn voeten zien er vreselijk uit; hij stapt met één stapschoen en één slipper
- en nog zo veel anderen (zie ook in andere berichten van de blog) ......