is de cirkel rond?

´s Avonds gaan Bridget en ik aperitieven in de Parador de los Reyes Catholicos en daarna eten in het Hospedería Seminario Major (het moeten niet altijd pelgrimsmenus zijn). En daar zit waarlijk de Duitser, mijn eerste slaapmaatje van in Orisson, die ik sinds Burgos niet meer heb gezien. Hij adviseert om zeker naar Finisterre te gaan.

Ik denk geregeld aan de duitse vrouw die zo ziek was. Onbewust kijk ik rond in de hoop haar ergens te zien.

Maandag met Bridget naar Finisterre (Fisterra - einde van de wereld); busreis van 3u heen en 3u terug; nog veel bekenden doen hetzelfde.
De weg is even grillig als de kustlijn en het weer. De wolken varieren van zwart over donkergrijs, lichtgrijs, wit en af en toe een streepje blauwe lucht en een flauw zonnetje. Van in het dorp Finisterre is het 2 km klimmen tot aan de vuurtoren en het kruis. daar hoort dan ook het laatste ritueel uitgevoerd te worden: kleren verbranden als symbool van afscheid van het oude leven, omdraaien en herboren worden in het nieuwe leven. Het heeft wel iets emotioneels. Ik probeer mijn roze bandana/zweetbandje:haarbandje:sjaaltje/multifunctioneel ding te verbranden maar het lukt niet zo goed vanwege de wind en het begint ook plots te regenen (betekent dit iets?).
Op een wip slaat het weer hier om; ineens de zee vol mist, regen, wind, en een paar minuten later klaart het weer op.
Als ik ´s avonds in de kamer kom is daar de duitse vrouw! Toevalliger kan niet! Hie zit Jacobus zeker voor iets tussen! Zij schijnt ook blij mij te zien. Christiane heet ze; ze voelt zich nog steeds moe en ziek maar is er toch in geslaagd tot hier te stappen. Ik zeg haar dat ik blij ben voor haar en feliciteer haar.
´s Morgens wacht ze tot ik terug ben van de douche alvorens de stad in te trekken.