met Beyonce op de achtergrond

Twee weken zijn we intussen thuis. Ik heb noch Lana noch Jenna nog gezien sedert de dag na onze terugkeer. Ze zijn intussen in gezinsverband op vakantie.
Beyonce treedt op dit ogenblik op in het Heyzelstadion; ik hoor vlagen van enthousiast publiek en een omroeper (of hoe noem je zo iemand?); ze zal wel met haar (bijna) blote kont, heupen en billen staan schudden. Ieder zijn meug natuurlijk!
Terug naar de Camino nu.
Voor de eerste keer stapte ik van begin tot einde in gezelschap van twee kleindochters én in het hoogseizoen! Was dat anders dan tot nu toe?
Natuurlijk!
Tot op dit ogenblik stapte ik alleen: geen medestappers waar ik rekening moest mee houden, in een weliswaar drukke maar niet overdrukke periode, zonder reservering van overnachtingsplek. Ik zag wel waar ik uitkwam.
Niet zo met "kinderen" (:-)) waar ik verantwoordelijk voor was. Ik kon het mij niet permitteren om voor onverwachte situaties te staan en geen slaapplek te hebben voor ons drieën - alléén is dat geen probleem.
Dus had ik op voorhand alle overnachtingen geboekt in privé-albergues of -hostals; duurder natuurlijk, maar ik wilde zekerheid. De enige tegenvaller was de Albergue Ninho in Rubiaes in Portugal. Op de albergue zelf  is niets aan te merken, de eigenares was heel lief en gastvrij, alleen had zij die dag veel aan haar hoofd, ging voor de allereerste keer een vrijwilligster afhalen in Ponte de Lima en had bovendien last van migraine. Dat is allemaal geen excuus voor het gebrek aan hygiëne: de katten (en ze waren met veel) liepen binnen en buiten, het was heel warm en alles stond open - dus veel vliegen en andere insecten - en de matrassen waren niet echt proper - vraag maar aan Lana. Bovendien koelde het s' avonds enorm af en 's ochtends voelde alles klam aan. Dank zij de nieuwe Duitse vrijwilligster hadden we nog een degelijk ontbijt.
De overige boekingen waren OK. Meestal waren er ook propere lakens inbegrepen, soms zelfs een handdoek.
Ik had een zee van pelgrims verwacht, maar al bij al viel dat nog mee. Natuurlijk was er een duidelijke toename vanaf Tui, voor de laatste 100 km, maar als ik de berichten geloof moet het op de Camino Francès verschrikkelijk geweest zijn vanaf Sarría, maar dat was ook te verwachten.
Wat betreft fysieke conditie moest ik onderdoen voor het jonge geweld.
We hebben enorm geboft met het weer, geen druppel regen gehad, op sommige dagen bewolking, maar voor de rest overvloedig zon; soms was het té warm, maar ja, het was ook juli.
Ik had voor de zekerheid wat lichte spelletjes meegenomen (zelfgemaakt vier-op-een-rij-bord en ultralichte pionnen, dobbelstenen, yatzee-blaadjes, woordzoekers en kruiswoordraadsels) - helaas hebben we er maar enkele keren gebruik van gemaakt, en dat omwille van het alomtegenwoordige gratis WIFI. In Portugal en Spanje is op alle openbare plaatsen - zelfs op de bus - WIFI bereikbaar, in de albergues overal, in cafés en restaurants eveneens. Dikwijls hangt de code uit, anders moet je het eenvoudig vragen. Jenna was zelfs kampioen in het raden naar de code. Wat ze allemaal met hun smartphone doen weet ik niet, ik zag alleen dat iedereen (bijna) constant met zijn/haar GSM bezig was.
Lana, Jenna, ik ben een trotse oma en ik heb geen moment spijt gehad van onze tocht samen. Jullie mogen terecht fier zijn op jullie prestatie.