Gisteren was me het dagje wel !
Van Condom naar Lamothe, wat dat ook moge wezen. Want de aankomstplaats is elke dag weer een verrassing: van Cahors, Moissac, Lectoure, Condom en zo wist ik dat het stadjes waren, maar de dorpjes? Dikwijls is er niets. Zo ook vandaag, maar daarover later meer.
Eerst de etappe.
Zoals op elke Camino zijn er ook hier steeds dezelfde pelgrims die je ontmoet, en dan wordt er meestal ook geïnformeerd waar naartoe gestapt wordt en waar geslapen. Bij het ontbijt vertel ik dat ik geen bed gevonden heb in Lamothe - want alles is volzet - maar dat ik in een tent in de tuin kan overnachten (alternatief is nog 9 km verder stappen, en dat is uitgesloten - 26,5 of 35,5!!!!! ), ook Tad, een Nederlander, heeft geen andere keuze. Dat wordt dus mijn slaapmaatje voor vannacht. Dominique (of Dominic?), die ik bijna dagelijks ontmoet, stelt voor om met mij te wisselen want hij heeft wel een bed. Dat wil ik natuurlijk niet.
Het is een broeiend hete dag, 32 graden in de schaduw, geen zuchtje wind en heel veel over asfaltwegen en langs graswegen naast en tussen de velden en de uitgestrekte wijngaarden. Het lijkt wel een Toscaans landschap met goed onderhouden wijngaarden, graanvelden, zonnebloemvelden, licht heuvelend en af en toe een mooi huis met zuiderse beplanting en cipressen en parasoldennen.
De zeldzame holle wegen bieden even wat schaduw en daar hoort natuurlijk het vogeltjesgezang van Urbanus bij, vandaar de titel van dit bericht. Er ruist ook veel in het struikgewas, veelal hagedissen of muizen, maar ook dingen die ik niet ken, net zo min als Toon Hermans .
's ochtends in de vroegte
gerestaureerde Pont d' Artigues, reeds in de middeleeuwen gebruikt door pelgrims ; vanaf hier zou het nog exact 1000 km zijn naar Santiago.
Montreal-du-Gers, het enige dorp onderweg, na 15 km; is ook weer een Plus beau village de France en ook Village Fleuri.
En dit is dan Lamothe: er staan 2 huizen en een kerkje /kapel. Dit is de gîte, met plaats voor 10 personen, doet tegelijk dienst als bar, serveert snacks aan voorbijgangers en er is mogelijkheid tot bevoorrading (beperkt). Voor de overnachters is er half pension voorzien. Prima gîte, alleen is de eigenaar een beetje te familiair en overenthoesiast naar mijn mening.
Als ik aankom wordt mij gezegd dat ik in een bed kan slapen, Dominique had toch gewisseld. Hij was voor mij aangekomen.
dit had mijn bed moeten zijn
het kerkje van Notre Dame des Vignes
een vreemde bedoening: binnen is een rare snuiter :een man bewaakt het kerkje en staat ter beschikking van pelgrims en toeristen. Hij houdt mij zeker 45 min. aan de praat en ik begrijp zijn accent maar half
Vanmorgen dan zie ik Dominique en vraag hem of hij een goede nacht heeft gehad. Zijn lichaamstaal spreekt boekdelen: hij wist niet dat vogeltjesgezang zoveel lawaai kon maken en bovendien was er het gezoem van muggen.
Weer niks geen internet in dit godvergeten gat.
Vandaag dan, 26 mei, een korte etappe van 18 km naar Manciet, dat ditmaal wel een dorp blijkt te zijn. Niet groot maar met een kruidenier en een hotel ; daar verblijf ik nu.
Veel aangenamer dan gisteren om te stappen, meer schaduw ook doordat het eerste deel een groene wandeling is langs een oude spoorlijn, nu half aarde, half grind. Ik heb de indruk dat het iets minder heet is, misschien omdat er een licht briesje waait op de hellingen. Verder ongeveer hetzelfde landschap als gisteren
de oude spoorlijn
Jacobus in de kathedraal van Eauze
onderweg een aangename verrassing: een picknicktafel en in de schuur een frigo met gekoelde dranken
en daar ontmoet ik de drie Belgische vrouwen weer met wie ik gisteren kennis maakte
Franse pelgrims Alice, Maite, Jean-Luc en begeleider, echtgenoot van Alice die is moeten stoppen omwille van voetproblemen
