Arnout was here

Een heerlijke wandeling vandaag langs hoofdzakelijk onverharde wegen. Wat een verademing na het vele asfalt van de voorbije 2 dagen .

hier is een glibberig brugje, lijkt poepsimpel maar ik raak er niet over - schuif uit. Dan maar weer rugzak af, stokken vooruit gegooid, rugzak ook en op handen en voeten tot boven ; zelfde ritueel naar beneden, maar dan op de poep. 

 Ik volg zonder problemen de signalisatie en kom via boswegen, die er soms modderig bij liggen in Firbeix, waar een koffie deugd doet. Naar het toilet gaan doe ik niet - zo'n Frans hangtoilet ! Dan nog liever in het bos of langs de weg. Ik vraag mij af of dat misschien de reden is waarom ze nog bestaan - ze jagen de mensen weg.

 mijn schoenen worden soms door de modder vastgezogen en worden daarna door het poephoge natte gras weer schoongespoeld.

 dit lijkt wel een symbolische plaats: de Place Saint-Jacques de Compostelle in het dorp La Coquille. Daar heb ik onderdak gevonden bij Gregg en Heidi uit de VS. Gregg vraagt mij of ik "Man bijt Hond" ken. Natuurlijk! In 2011 was Arnout Hauben hier ook . Hij laat mij het gastenboek van toen zien en een foto en een kaart van Arnout. Hij heeft ook de reportages gezien.
En gisteren waren Marina en Marcel hier ook.
Toeval bestaat niet op de Camino,  dat weet ik al lang .

hier tegenover staat een camper met Belgische nummerplaat - mensen uit Geel, althans de garage 

Wat mij sinds enkele dagen opvalt is de aanwezigheid van veel Engelsen (en vandaag Amerikanen). Blijkbaar is de streek populair. 

Sinds vanochtend heb ik de Limousin verlaten en ik ben nu in de Périgord, met name de Périgord Vert, dat zijn naam dankt aan de welige plantengroei, de vele waterlopen en het historische landschap .

En waarschijnlijk ook aan de overvloedige regenval. De voormiddag is nog droog gebleven, daarna geregeld buien. Gelukkig kan ik schuilen: een eerste keer onder een afdak op een parkeerplaats, een tweede keer in de kerk ,een derde keer op een overdekt stukje op een plein. En dan ben ik er.