walking is good for you

en zeker voor de maag-darmtransit. Dat heb ik dagelijks mogen ondervinden. Een uitgebreid bezoek aan het toilet vóór het vertrek , en na korte tijd was het meestal van dat: zoeken naar een geschikte plaats om een boodschap achter te laten. Liefst in het bos, in het veld, desnoods langs de kant van de weg, al of niet achter een boom . Uit het zicht bij voorkeur. Dat was helaas niet altijd mogelijk. Dan maar hopen dat er niet net een auto voorbijkomt . En dan nog is dat niet erg ; ze kennen mij toch niet .
De vliegen zijn wat blij met het resultaat , ze komen er meteen op af.
Niet alleen goed voor de maag-darmtransit,  ook voor het metabolisme. 21 km stappen betekent algauw een calorieverbruik van om en bij de 1000 kcal en dan kan het niet anders dan dat je vermagert ; elke 125-150 km kost mij ongeveer 1 kg. Een gezonde kuur dus. Dan kan ik er weer even tegen.

Intussen ben ik weer thuis en heb ik weer mijn eigen vertrouwde bed teruggevonden. In 26 verschillende bedden heb ik geslapen! De ene keer al wat comfortabeler dan de andere. In ieder geval had ik elke avond een bed, ik heb dagelijks kunnen douchen (warm water) en heb zeker geen honger geleden. Veel sla en pasta gegeten, het laatste vooral als er zelf moest gekookt worden, alleen of in groep.

Het stoppen in Périgeux mag misschien wat onverwacht overgekomen zijn maar wie mijn eerste berichten van dit jaar gelezen heeft herinnert zich misschien nog dat ik toen schreef dat ik niet helemaal tot in Saint-Jean-Pied-de-Port hoefde, maar toch minimaal 500 km wilde stappen. En zo is geschied.

Het traject van de Vézelay-route was misschien niet het meest spectaculaire en ook niet het moeilijkste - niet al te veel hoogteverschillen - toch heb ik ervan genoten. Wat nieuw was voor mij was de "accueil pélérin à domicile", een formule die ik op geen van mijn vorige tochten tegengekomen was. Mensen die bij hen thuis één of meerdere pelgrims op regelmatige of occasionele basis ontvangen. Meestal zijn het mensen van wie de kinderen het huis uit zijn en die één of meerdere kamers vrij hebben, sommigen hebben zelf de Camino (geheel of gedeeltelijk) gelopen, de meesten zijn actief in de parochie en/of het verenigingsleven, meestal christelijk geïnspireerd. De pelgrim wordt echt thuis ontvangen, meestal heel hartelijk, gewoonlijk met een aparte kamer, soms mét lakens en/of handdoeken. Avondmaal en ontbijt worden gezamenlijk met het gastgezin gebruikt, heel informeel. Zo heb ik fijne mensen ontmoet. Sommigen vragen geen vast bedrag, ze noemen het "participation libre aux frais", m.a.w. een donativo, anderen hebben wel een vaste prijs voor de overnachting met ontbijt en laten het avondmaal aan een donativo, nog anderen zien er een extra inkomen in en vragen een vaste prijs - varierend rond de 30-35 euro, een beetje vergelijkbaar met de privé-gîtes d' étapes op de via Podiensis. Verder heb ik ook een onderkomen gevonden in de "refuges pélerins communaux" die beheerd worden door het gemeentebestuur maar gerund door vrijwilligers. Of bij de "Amis de Saint-Jacques de la Voie de Vézelay" met de hospitaleros, een enkele keer in een refuge paroissial.
Geen slaapzalen met stapelbedden en snurkende medepelgrims!
Dikwijls ook in oude kille huizen, met dikke muren; moet een fortuin kosten aan onderhoud en verwarming in de winter. Ik vroeg mij soms af of deze omstandigheden bij ons mogelijk zouden zijn, vooral wat betreft veiligheid.
Eén keer verbleef ik in een hotel maar dat was zeker niet de meest aangename ervaring.

Er zijn blijkbaar twee trajecten van Vézelay naar Saint-Jean-Pied-de-Port, een historische route (die ik gevolgd heb), de échte die de pelgrims van oudsher gebruikten en een GR-variant, de GR 654;
meestal zijn ze verschillend maar af en toe lopen ze een stuk gelijk. Tot de ene naar links gaat en de andere rechtdoor, om kilometers verder weer samen te komen. Dat was soms wel verwarrend.

 hier lopen ze gelijk, beiden naar links

hier gaat de GR naar links, de pelgrimsroute naar rechts

En wat is daar het nut van? Waarschijnlijk belangen van groepen. De historische weg, die ik gelopen heb staat beschreven sedert de Middeleeuwen in de Codex Calixtinus en wordt daarom de historische route genoemd. Het doel van een pelgrimstocht is immers anders dan dat van een GR-tocht. De GR-s zijn gericht op de natuur, de overleving, de paden maken dikwijls omwegen om de mooiste, meest afgelegen en spectaculaire landschappen te bewonderen, gaan over toppen van hellingen i.p.v. er omheen. De historische routes willen de eeuwenoude traditie in ere houden en vervoegen zo eeuwenoude haltes, ruines van pelgrimshospitalen, enz... De tradities van donativo en vrijwilligerswerk (hospitaleros) spelen hier een belangrijke rol. Ook de ontmoetingen zijn belangrijk op een pelgrimsroute, ofwel onder pelgrims onderling, ofwel onder onthaalgezinnen en pelgrims.

Drie keer werd ik aangesproken door iemand die mij de weg vroeg! Zo "local" zie ik er toch niet uit? 😉.

Dit jaar ben ik mezelf geregeld tegengekomen, geconfronteerd met mijn mogelijkheden/beperkingen. Ik ondervond dat ik geen 28-30 km meer aankan, 25 km lijkt mijn limiet. Of ik dat erg vind? Eigenlijk niet, ik nader immers de 7, maar voor een voorafgaande planning is dat niet evident, en dus moest ik wel van de route afwijken, maar dat betekent dus ook extra kilometers.

Ik ben bij Bie vertrokken, ttz.  ze heeft mij naar de luchthaven van Rodez gebracht. Van daar is het 1u15 vliegen naar Charleroi . Ik nam een pendelbus tot Brussel Zuid en werd bij het verlaten van de ring in Anderlecht direct geconfronteerd met het vuil en het sluikstorten in Brussel. Na 4 weken natuur een hele ontnuchtering! Wat een smerige stad.