Castilla y Leon

Eerst het vervolg van gisterenavond. Ik zei al dat er een bijzondere sfeer hangt in de albergue van Grañon. Om 19u wordt iedereen uitgenodigd voor de mis en de pelgrimszegen. De Canadese hospitalero weet het zo aan te brengen dat bijna iedereen aanwezig is.
Om 20u is het avondmaal (aankopen worden gedaan met het geld van de donativos). Het is zoals thuis, zonder complimemten. Maar eerst wordt er gebeden, in alle talen, en na het eten wordt er gezamelijk gezongen; enkelen wagen een solo of een duet, en er is een gitaar en een piano. Om 21u30 is er dan nog een bezinningsmoment, maar dat heb ik aan mij laten voorbijgaan.
Vanmorgen dan ontbijt: vers brood, gebakken brood, Mariakes, konfituur, koffie, thee, melk.

Nu zit ik in Villambistia, een onooglijk dorpje 7 km voorbij Belorado, in een splinternieuwe albergue, die tegelijk ook dorpsbar is (er is verder niets).
Voor het eerst broekspijpen opgerold en ja hoor! Ik heb witte sokken aan. Mijn armen laat ik voor alle veiligheid altijd bedekt. Ongelooflijk hoe ver sommigen het laten komen.
Wat rondgelopen in het stadje Belorado.

het klooster van Santa Clara

volksdans

kijk maar naar de ooievaarsnesten

de Plaza Major van Belorado

de wegmarkeringen

afscheid van de Sierra de la Demanda met de besneeuwde toppen

en dit is de Ermita de la Virgen de la Peña (Tosantos), in de rotsen ingebouwd. Wie Spanje wat kent weet dat de kapellen en kloosters ofwel op de meest bizarre, ofwel op de mooiste plekken staan