na de lente, de herfst

Ik ben wat achter, daarom even een chronologisch overzicht van de voorbije dagen.
Donderdag lastige klim vanaf Atapuerca (bekend van de voorhistorische opgravingen). Bovenop de top zie ik in de verte Burgos liggen, en overal windmolens, en windmolens en windmolens (wordt vervolgd).
Wat een ommekeer! Na de rust, de stilte en de natuur van de laatste dagen volgt de drukte van de stad met industriegebieden, flatgebouwen en véééééééééééél verkeer.
Gelukkig is het in het historische centrum rustiger wat betreft het verkeer. Toch zijn er veel toeristen in Burgos, én veel schoolgroepen. De klassieke gebouwen en monumenten bezocht, die ik toch nog herken van lang geleden.

In één van de smalle straatjes ontmoet ik Monica (Roemenie), Elena (Spanje) en Regina (Brazilië) en we gaan samen iets eten. Monica stopt hier, vrij onverwacht, maar zij verlangt naar haar gezin en heeft blijkbaar haar antwoorden gevonden. Er zijn er trouwens meer die hier stoppen en waarschijnlijk evenvel die hier starten.
In het estación de autobuses wordt ik opgewacht door Manolo en Charo, die mij absoluut willen ontvangen. Heel vriendelijk, heel hartelijk en gastvrij en met de beste bedoelingen. Veel herinneringen aan vroeger komen naar boven.
Toch ben ik blij als Manolo mij zaterdag terugbrengt naar de Camino. Het voelt goed om terug te kunnen stappen. Dat doet mij denken aan een boek dat ik enkele maanden geleden las (titel en auteur ontgaan mij nu even) over een man die aan een onverklaarbare pathologische loopdrang lijdt: niemand kent het syndroom, niemand weet of er een fysieke of psychische oorzaak aan de basis ligt. Aanvankelijk manifesteren zich aanvallen die enkele weken duren. De man stapt en stapt en stapt tot hij oververmoeid ergens in slaap valt. Dan wordt hij door zijn vrouw of dochter opgehaald. Er staat steeds een gevulde rugzak klaar, thuis, op het werk, die hij kan meenemen zodra de loopdrang opkomt. Tenslotte overheerst het stappen zijn hele leven tot ...... Een aanrader.
Het weer is totaal omgeslagen. De regenwolken die normaal altijd boven mijn hoofd hangen (Bie en de kinderen weten wel wat ik bedoel) en die de laatste 10 dagen verdwenen waren (met dank aan Jacobus?) zijn terug. En hoe!
Gisteren was het nog beperkt tot buien, vandaag is het continu. De hele etappe (21 km) heeft het geregend; ik ben totaal verkleumd en half bevroren in Catrojeriz aangekomen. En dan geen bed vinden - alle albergues zijn al van ´s middags volzet. Dus neem ik een kamer in een hostal.

Foto´s zijn voor een volgende keer.