de 150 voorbij

De wandeldagen gaan voorbij. Toen ik in Pamplona vertrok (om 7u) was het aan het regenen. Die blijft durentot na de middag zodat de klim naar de alto del Perdón ontaardt in een gevaarlijke onderneming: je schuift zo weg en nu weet ik hoeveel kilo's modder aan de schoenen en de broek wegen. Op deze berg van de vergiffenis staat het gekende pelgrimsmonument te midden van tientallen windmolens (Spanje is van in het begin op de kar van de windenergie gesprongen). Ook de afdaling is vrij jatig en aan de andere kant staan nog eens tientallen molens.
In de albergue van Obanos kon ik gebruik maken van een wasmachine en droogkast.
Ook Klaartje en Heleen, de twee Nederlandse dames die ik al enkele dagen ontmoet zijn hier. Klaartje's hielen liggen helemaal open en we gaan samen naar de apotheker want zij praat geen spaans.
Het blijf een grote stroom van Compostelagangers, en een hele hoop kom ik dan ook telkens opnieuw tegen:
- Klaartje en Heleen
- Michele, een Amerikaanse die in Zwitserland woont, perfect Frans spreekt en jaloers is op mijn strohoed
- Irmgard die met een groep deelneemt aan een georganiseerde tocht van 10 dagen
- Melene, een jong Deens meisje
- de Japanse meisjes
- de Amerikaan uit Kansas die iedere vrouw "Darling" noemt
- de Zuid-Koreanen
....
De lente is duidelijk in het land. de mieren en andere insekten zijn druk in de weer, de kleuren van de voorjaarsbloemen zijn prachtig, de velden en zelfs de vogeltjes zingen "Buen Camino, Buen Camino".
Dit is het Spanje dat ik ken van jaren geleden met de vale gieren, de wouwen, de steeneiken, de parasoldennen, de olijfbomen en de amandelbomen, de roodbruine aarde, de rotsen.
Ik zit nu in Viana, 10 km vóór Logroño. Het blijft hier maar stijgen en dalen en tot nu toe is geen van beide echt mijn ding.
De laatse 3 dagen is het weer helemaal omgeslagen; de zon schijnt, er zijn geen wolken en het is veel te heet; om 19u was het hier nog 32 graden.
Geen foto's vandaag want geen USB-poorten.
Tot nu toe had ik het altijd over de Compostelagangers of stappers: Wat mij opvalt is de enorme solidariteit onder de stappers. Zou dit het pelgrimsgevoel zijn?