daar zijn ze weer!

ja, ze zijn terug, de windmolens. Tientallen staan er hier in het rond

Vandaag 20 km van Astorga naar Rabanal del Camino, na de lange tocht van gisteren en vóór de zware klim naar het Cruz de Ferro van morgen.
Gedaan met de meseta, met de páramo. De bergen komen eraan. Het landschap verandert ook; mooi, de geuren van de kruiden, de planten en de bloemen waaien  met een zacht briesje in de neus. Alles groeit er: lavendel, tijm, rozemarijn, munt, braamstruiken, wilde kamperfoelie, rozenbottels, distels, brem, en nog veel andere dingen waarvan ik de naam niet ken. Voor mij was de vegetatie in de Sierra de Albarracín tot nu toe de mooiste, maar deze moet zeker niet onderdoen.
De laatste paar km is de weg in vreselijke staat, losse stenen en enorme wortels. Wat heb ik gevloekt! De rugzak woog dubbel zo zwaar. Neen, het is niet allemaal rozengeur en maneschijn op de Camino.
Maar het aankomen in de albergue Gaucelmo, gerund door de engelse Confraternity of Saint James doet deugd. De hospitalera en haar dochter zijn oerengelse dames die aan liefdadigheid doen (ik denk nu aan Mrs Boucquet, maar dan in positieve zin. Alles is kraaknet, wegwerplakens, enorme tuin én de 5-o-clock tea met biscuits.
Dit is een dorp van niets, maar er zijn wel 4 albergues, 3 restaurants, een hostal, een casa rural en een winkeltje met het allernoodzaklijkste.

en ginder zoekt een ooievaar naar breedsmoelkikkers