een andere blik

Ik herinner mij nog als de dag van gisteren hoe ik hier twee jaar geleden in de gietende regen aankwam, overdonderd en verloren. Ik kan mij heel goed voorstellen hoe al deze nieuwe pelgrims zich voelen.
Ik geniet van het observeren van de mensen. Het is ongelooflijk de massa pelgrims te zien. De ganse dag blijven ze toestromen: alleen, als koppel, in kleine of grotere groepjes, sommigen onzeker, anderen uitbundig, alle kleuren, alle nationaliteiten, alle talen, alle mogelijke outfits; de omgeving van de kathedraal is één mensenzee! Mooi ook om te zien hoe pelgrims elkaar omhelzen en feliciteren en elkaar telkens weer opnieuw ontmoeten, soms na langere tijd.
Mensen zitten of liggen op de grond, de terrassen zitten overvol; het weer is goed voor Santiago: bewolkt en een frisse wind, maar het is droog.

dit is Mundo-albergue, waar ik Faith, Suzanna en Martin terugzie, na een week. Ik heb al dikwijls gezegd en gedacht: "toeval bestaat niet" - Jacobus zal hier wel voor iets tussenzitten

aanschuiven aan het pelgrimsbureau voor de "Compostela"; ik zag in de namiddag dat de file tot halverwege de straat reikt; dat is enkele uren aanschuiven!

morgen kan Antonio zich scheren

en dit is mijn "Compostela"

een speciaal Fransiscusjaar, dus heb ik ook recht op een extra-diploma

vanaf morgen ga ik hier slapen, in de Hospederia Seminario Major

druk weekend van O.H.Hemelvaart in Santiago met o.a. overal muziek en stalletjes

en volk, vééééééééééééééééééééééééél volk, het blijft maar toestromen, niet alleen pelgrims, maar ook duizenden toeristen

en Hemelvaartkermis met veel volk en veel lawaai

en een wielerwedstrijd in de straten van Santiago; niet echt veilig volgens mij, noch voor de voetgangers, noch voor de koereurs

en nog meer volk

sdc

Vanmorgen heb ik absoluut geen haast; eigenlijk wil ik er een korte etappe van maken, slechts 13 km, maar dat lukt mij niet. Vóór 11u ben ik al in Teo, waar ik wilde blijven. Maar, ..... om wat te doen? In een godvergeten gat?
Dus beslis ik maar verder te gaan en ben ik eerder dan verwacht in Santiago.

blijde pelgrims

Dit is de begraafplaats van J. C. Cela, op het kerkhof van Iria Flavia; een vriendelijke dame die in de kerk aan het werken is wenkt mij en toont het mij

Santiago in de verte

Onderweg verschillende keren een spoorweg moeten oversteken. Onwillekeurig gingen mijn gedachten naar vorig jaar 24 juli, met de vreselijke treinramp. Ik heb geen idee of ik die bewuste treinweg ben overgestoken, maar ik heb er geen foto van genomen, uit respect voor de slachtoffers en hun familieleden.

net aangekomen pelgrims op de praza do Obradoiro

de kathedraal in de steigers - de hoofdingang is gesloten

vrijdag om 19u30 is het pelgrimsmis en zwaait de botafumeiro

massa´s en massa´s volk

mundoalbergue, waar ik oude bekenden weer zie

blij weerzien: zowel Suzanna, Faith als Martin zijn hier ook

the rain in Spain stays mainly in the plain

Het blijft verdergaan over de via romana XIX, ditmaal veel door bos.
Ik zit nu, na weer een hele regentocht, in Padrón, de mystieke plaats waar de stoffelijke resten van Jacobus en zijn 2 volgelingen in 42 (of was het 44?) na Christus op miraculeuze wijze met een bootje zijn aangespoeld - voor de onwetenden: zie bericht "het geheim" van mijn Camino Francés in 2012.
De steen, de Perdón, waaraan het bootje zou zijn aangemeerd, ligt in de Sint-Jacobskerk - die nu nog gesloten is maar straks opengaat, en dan kan ik foto´s maken. Alles staat hier in het teken van Santiago en de pelgrims.
Ik had gedacht dat dit een dorpje was, maar het is een kleine stad, met veel oude gebouwen.
Anke, dit is ook de geboorteplaats van Jose Camilo Cela, weet je wel, van "Moren, Joden en Christenen", nobelprijs voor literatuur in 1989.

een kerkje onderweg

ik dacht dat knotwilgen typisch van bij ons waren - zijn ze hier jaloers?

afbeelding van de overbrenging van de stoffelijke resten van Jacobus

J. C. Cela op zijn stoel

aan de vooravond van het bereiken van SdC vieren de Spanjaarden feest.

Dit is een groepje dat zich gaandeweg heeft gevormd, met als eersten de schoonbroers Manolo en Antonio, beiden zestigers uit Ciudad Real. Zij zijn in Porto gestart en ik zag ze bijna dagelijks. Ik kon ze ook zien evolueren gedurende deze dagen: de buikomvang van Manolo verminderde zienderogen en de spillebeentjes van Antonio werden alsmaar dunner. Bovendien had hij zich voorgenomen om zich niet te scheren. Daarin was hij trouwens niet alleen - ook Juan en Marco Pantani, de man die uit bed viel, scheren zich pas terug als ze weer thuis zijn. Verder zijn er nog Teresa en haar stapmaatje uit Murcia, en 2 vriendinnen die de laatse 100 km stappen, Simon uit Slovenië en Arki uit Finland.

Jenna, op dit ogenblik heb ik ongeveer 580 km gestapt.

minder dan 50

Dat is de afstand die ik nog moet afleggen tot SdC.  De wandelingen zijn aangenaam in een frisse temperatuur en het is bewolkt. Zowel gisteren (dinsdag in Pontevedra) als vandaag (woensdag in Caldas de Reis) dreigt het de hele tijd en na de middag is er regen.
Dit is een ander Galicië dan op de Camino Francès: niks kleine gehuchtjes met koeienboeren,  en dito-vlaaien, wel altijd dicht bij één of andere grotere plaats, met veel wijnbouw.
Gisteren heb ik eindelijk nog eens de kans gekregen om een wasmaschine te gebruiken;  het werd tijd: mijn kuitbroek en softshell waren nog maar 1x gewassen (sorry). Ik ondervind ook dat de beste en snelste manier van drogen is de kleren onmiddellijk terug aan te trekken.

De eerste van de rias Baixas gezien: ria de Vigo.
Mooi is dat: aan de ene kant de ria en aan de andere kant de bergen.

wachten tot de albergue zijn deuren opent

een weldoenster voor de arme pelgrim

de Virgen Peregrina van Pontevedra

weggespoeld na de regen 

en hier waren de pandas van Di Rupo, alle bladeren netjes opgegeten

enkele beelden van Pontevedra

kerkhof

met een kerkje ernaast, plaats voor een sanitaire stop achter een hoekje 

gelukkig buiten het oog van meneer pastoor

er zijn zo van die mensen

- die er in slagen om in het midden van de nacht uit het stapelbed te vallen (tot 2X toe)

- die ´s avonds net vóór sluitingstijd (= 22 u) in de albergue aankomen en zich met veel lawaai en gerommel installeren - d.w.z. alle plastiek zakjes uit de rugzak halen en op bed uitstallen, om ze daarna met evenveel geritsel terug in te steken

- die onvoorbereid aan hun Camino beginnen. Zoals de Ier Sean die niet op regen voorzien was en dus dik in de miserie zat. Hij krijgt ergens in een bar een grote vuilzak en ik geef hem mijn rugzakhoes - ik heb toch mijn poncho. Of de Braziliaanse Nepañeeta die impulsief beslist om haar vriend te vergezellen: zij heeft een kleine rugzak, geen slaapgerief maar wel een Braziliaanse vlag 

- die ik van haar nog pluim ken - net gezien - en die mij hun ganse levenswandel vertellen (waarvandaan ze komen, wat ze doen in het leven, waarom ze de Camino lopen, hoeveel km ze vandaag wel afgelegd  hebben (34) en hoeveel ze morgen zullen doen (meer dan 40), en meer van dat.

Het blijft grijs, bewolkt en koud, maar gelukkig is de regen opgehouden.

O Porriño is een stadje dat ook aan dezelfde via romana XIX ligt.

Onderweg merk ik heel veel stenen op - als haag, als bouwmateriaal, als paal, als ondersteuning van van alles en nog wat of gewoon zomaar langs de weg. Ik vraag aan de hospitaleiro of dat iets betekent. Hij vertelt dat de streek hier wereldbefaamd is voor het roze graniet - ik zag in de verte idd steengroeven. Ook de Romeinen wisten dat al - ik moet altijd aan Obelix denken als ik van die oude mijlpalen zie. Volgens de man is het graniet een belangrijke bron van inkomsten en wordt vooral naar Italië en de Verenigde Staten uitgevoerd. Voor wie bouwt en het graniet gebruikt zijn er subsidies.

¡Leen, si estuvieras aquí, podrías  asegurarte que hablo mucho español!

kijk maar naar de voegen

 

??????????????????

een mijlpaal van de romeinen (milardorio)

 

zouden de mysterieuze graancirkels zo aangelegd worden?

van deze munt maken we ´s avonds heerlijke thee

de albergue de peregrinos van Redondela - prachtige locatie in deze oude toren

reuze reuzenberenklauwen

en hier is hij in overvloed aanwezig, overal