op de camino: er zijn zo van die mensen

- die er in slagen om in het midden van de nacht uit het stapelbed te vallen (tot 2X toe)

- die ´s avonds net vóór sluitingstijd (= 22 u) in de albergue aankomen en zich met veel lawaai en gerommel installeren - d.w.z. alle plastiek zakjes uit de rugzak halen en op bed uitstallen, om ze daarna met evenveel geritsel terug in te steken

- die onvoorbereid aan hun Camino beginnen. Zoals de Ier Sean die niet op regen voorzien was en dus dik in de miserie zat. Hij krijgt ergens in een bar een grote vuilzak en ik geef hem mijn rugzakhoes - ik heb toch mijn poncho. Of de Braziliaanse Nepañeeta die impulsief beslist om haar vriend te vergezellen: zij heeft een kleine rugzak, geen slaapgerief maar wel een Braziliaanse vlag

- die ik van haar nog pluim ken - net gezien - en die mij hun ganse levenswandel vertellen (waarvandaan ze komen, wat ze doen in het leven, waarom ze de Camino lopen, hoeveel km ze vandaag wel afgelegd hebben (34) en hoeveel ze morgen zullen doen (meer dan 40), en meer van dat.

Het blijft grijs, bewolkt en koud, maar gelukkig is de regen opgehouden.

O Porriño is een stadje dat ook aan dezelfde via romana XIX ligt.

Onderweg merk ik heel veel stenen op - als haag, als bouwmateriaal, als paal, als ondersteuning van van alles en nog wat of gewoon zomaar langs de weg. Ik vraag aan de hospitaleiro of dat iets betekent. Hij vertelt dat de streek hier wereldbefaamd is voor het roze graniet - ik zag in de verte idd steengroeven. Ook de Romeinen wisten dat al - ik moet altijd aan Obelix denken als ik van die oude mijlpalen zie. Volgens de man is het graniet een belangrijke bron van inkomsten en wordt vooral naar Italië en de Verenigde Staten uitgevoerd. Voor wie bouwt en het graniet gebruikt zijn er subsidies.

¡Leen, si estuvieras aquí, podrías asegurarte que hablo mucho español!