de koekoek roept u op

Deze titel voor wie dat liedje nog kent van vroeger ("Ontwaakt gij luie slapers, de koekoek roept u op"). Ik heb geslapen als een os; wel dikwijls wakker geworden, maar onmiddellijk terug ingeslapen. Om 6u50 word ik wakker, de slaapzaal is leeg op 3 anderen na. Iedereen zit aan het ontbijt en tegen de tijd dat ik aan tafel zit is bijna iedereen weg. Waarom in ´s hemelsnaam, het is maar 20 km? De koekoek houdt mij gezelschap, zoals de andere dagen trouwens; het is alsof hij mij aanmoedigt. Nog steeds over de Romeinse heirbaan, nogal wat stijgen, maar langzaam. Een paar keer over/door een beek die over de weg stroomt, meestal doenbaar, één keer niet. Links liggen stapstenen, maar die zijn hoog en schuin, en door het zand zijn ze glibberig. Stijve hark als ik ben durf ik daar niet over.Gelukkig ben ik niet alleen: een Welshe dame staat in het struikgewas aan de rechterkant; met de hulp van een Ier in wier gezelschap zij is, doet zij schoenen en kousen uit, hangt ze rond haar nek, doet sandalen aan en waadt zo de beek over. Ze raadt mij aan hetzelfde te doen. Het lukt nog ook. Geen verdere problemen tot Fuenterroble de Salvatierra waar de - op de Vía de la Plata althans - beroemde albergue parroquial de Peregrinos van Don Blas is, één van de weldoeners op deze Camino. Een vreemde plek overigens : overal Christus-, Maria- en andere heiligenbeelden en andere religieuze taferelen en prullaria. 's Avonds is er pelgrimsmis met - zegen. Daarna gezamenlijk avondmaal en morgenochtend krijgen we ontbijt. En dat alles voor een donativo. Mijn rechter buitenenkel (knoessel) ligt helemaal open en is ontstoken. Tot nu toe had ik er niet veel last van, maar nu ziet hij er niet goed uit. Hier in het dorp is enkel een apothekerswachtpost, ik kan er toch terecht voor kompressen en een Ph-Haft, zalf hebben ze niet.Daarvoor moet ik in Salamanca zijn.

in de verte ligt nog sneeuw op de toppen van de Sierra de Béjar

Albergue de Peregrinos van Don Blas

Heel vreemde decoratie

natuurlijk is Jacobus ook van de partij

gezamenlijk avondmaal

 

in de hoofdstraat van Fuenterroble de Salvatierra (wat een naam voor een dorp!) staat een deur open, ik kijk naar binnen, een oude man roept mij binnen en we beginnen een praatje te slaan. Ik waan mij op de vlooienmarkt in Brussel of in een antiquairszaak; niets van dat, hij verzamelt gewoon graag allerlei dingen en maakt zelf ook een en ander. Fier als een gieter poseert hij voor de foto