Voor alles is een oplossing

Voor de etappe van vandaag was er een probleem: op 22 km van hier was een albergue maar die is intussen gesloten. De enige oplossing die er was was 12km verder te gaan tot in Cañaveral, maar dat zag ik op de tweede dag niet zitten, bovendien is het ook in Spanje feestdag en is er op deze etappe niets onderweg.  Maar, zoals wijlen onze loodgieter J-L Dehaene ooit zei : problemen moeten opgelost worden op het moment dat ze zich voordoen,  niet te veel op voorhand plannen. Plots valt er toch nog een oplossing uit de lucht: hostal Pesca-evasion opende onlangs de deuren en ligt iets verderop dan de andere. Hoera! Het meisje van de albergue telefoneerde om voor mij een kamer te reserveren.
Na een niet zo goede nacht - ik word wel 20 keer wakker en de klok op het gemeentehuis luidt tot middernacht - maak ik mij klaar voor de tweede stapdag.
Ontbijt in de bar rechtover en ik vertrek onder een bewolkte hemel. Ik ben extra-zwaar geladen omdat er niets is onderweg: anderhalve liter water, wat brood, drie bananen, twee potjes yoghurt een sinaasappel : verhongeren zal ik dus niet. Het dorp uit langs de Ermita de Santiago en ik ben zo op de buiten - eerst nog glooiende graasvelden zoals gisteren - véééééééééééééééél koeien en schapen. Ik loop langs de oude Calzada Romana die hier ook de Calzada de las Barcas heet omdat mensen vroeger met een bootje over de Taag moesten gezet worden.
De weg is eerst vrij breed en recht en op en af. Na een goede 8 km is er wat meer begroeiing : steeneiken en brem die nog niet bloeit en de weg slingert zich door de landerijen van enkele fincas  = grote boerderijen - hekje open, hekje dicht. 1 eenzame fietser kom ik tegen. Veel kleuren alweer en enorme stenen/keien in de weiden.
Het blijft ook de rest van de dag bewolkt, waardoor het niet te warm wordt en het aangenaam wandelen is.
Na 14 km is het stuwmeer van Alcantara in zicht : het werd ten tijde van Franco aangelegd en was toen het tweede grootste van Europa. Het heeft een heel grillige vorm en er liggen ook wat eilandjes in. Een heel dorp (en misschien wel meer) liggen verdronken onder het water.  Eén van de bekendste gebouwen is de toren van Floripes , die zichtbaar is als het waterpeil laag is - en dat is nu niet het geval, dus ik zie niets. Deze toren maakte deel uit van een vesting die oorspronkelijk gebouwd werd door de Romeinen en nadien in handen viel van de Moren en nog later van de Tempeliers.
De legende gaat dat een Sarraceense prins, Fierabras, bij de Taag zijn kamp had opgeslagen. Zijn zus, Floripes, werd verliefd op een van de ridders van Karel de Grote. De ridder werd bij een gevecht gevangengenomen en in de toren opgesloten. Enfin, er gebeurden allerlei rare dingen en de omwonenden nu  beweren dat, wanneer de toren volledig door het water is overspoeld, er een draaikolk ontstaat en ze gejammer kunnen horen. Ik heb alleszins niets gehoord.

dit is de Torre de Floripes, die ik dus niet gezien heb omdat hij onder water lag - gedownload van het internet (maar ik heb hem vroeger wel gezien)

Ik zie onderweg ook voor de eerste keer jara, naar men ons ooit vertelde een specifieke struik van de streek - heb het opgezocht en de Latijnse naam is de cister ladanifer /familie van het zonneroosje, in het engels rockrose. De hars wordt gebruikt in de cosmetica en uit de takken en bladeren worden essentiële oliën gemaakt.
En nu zit ik dus in een hostal aan de oevers van het stuwmeer.

een oude Milliario, een Romeinse mijlpaal. Eén Romeinse mijl = 1480 m = 1000 dubbele stappen

zo wordt de Camino aangeduid in Extremadura. Geel geeft de Camino aan, blauw de oude Romeinse weg. Hier betekent het dus dat beide trajecten samenvallen. En bovenaan staat het symbool voor de Via de la Plata in Extremadura, de boog van Cáparra. De gele streepjes bovenaan geeft de te volgen richting aan en niet de gekleurde steentjes vooraan. Het heeft wel een tijdje geduurd vóór ik dat doorhad