maandag 25 mei 2015

Gelukkige verjaardag Stef

Gisteren was er nergens WiFi, noch onderweg noch 's avonds. Dus maar wat commentaar over de laatste 2 dagen. Het verlaten van O(u)rense ging vrij vlot maar daarna begon een vreselijk steile beklimming waar geen eind aan kwam. De deur van het kerkje van Cudeiro staat open (het is zondag) en de pastoor nodigt mij uit hem te volgen naar de sacristie waar ik een stempel krijg - hij is geïnteresseerd in waar ik vandaan kom en hij wenst mij "mucha suerte" en "Dios te acompañe".

 

Veel volk onderweg, veel nieuwe gezichten - de laatste 100 km!!!! Want zo ver is het idd : geen  100 meer te gaan. Groepjes luid pratende Spanjaarden. Een ganse dag op en af, op het einde kon ik geen helling meer zien. De albergue van Cea is een (aan de binnenkant gerenoveerd) huis in de typische architectuur van de Galicische dorpen. Cea is ook bekend als brooddorp, en dan heel speciaal voor het volkorenbrood - overal verwijzingen naar broodovens .


een horreo van zijn sokkel gevallen


de albergue van Cea




en dit staat naast een kleine kerk in één van de dorpjes; ik kom er om klokslag één en in plaats van dat de klokken luiden galmt de "Ode aan die Freude" van Beethoven



symbool van de bakkers van Cea



Torre del Reloj in Cea

Vanmorgen dan is er keuze : een lange of een korte weg - ik kies voor de lange om het Monasterio de Oseira te zien, ook bekend als het "Escorial de Galicia". Het is indrukwekkend en een geleid bezoek leert ons (de bezoekers zijn allen bekende pelgrims, voor de rest geen kat te zien) dat er nog slechts 12 monniken in het klooster leven (Cisterciensers).  Eén van hen, diegene die de tickets verkoopt en het winkeltje openhoudt geeft mij een zelfgeschilderd kaartje. Veel kloostergangen en patio's, zelfs een kruidentuin.

Waarom maak ik het mezelf toch niet gemakkelijker, want het is weer veel op en af.



het klooster van Oseira


één van de oudste Mariabeeldjes, met Jezus aan de borst: Virgen de la leche






Oseira is zelfs geen dorp, er is wel een bar met een norse bazin; ze zou blij mogen zijn met al die pelgrims over de vloer; een aantal maken er een snipperdag van en blijven overnachten in het klooster, zo ook Marga uit Nederland en Solveig. Hier zien jullie Patrick (uit Antwerpen maar woont al meer dan 25 jaar in Nederland) en Monika, + de rugzakken van al de anderen. Een rijdende levensmiddelenwinkel komt net aan en iedereen vliegt er naartoe.

Castro Dozón, klinkt groot maar is uiteindelijk niet meer dan vergane glorie langs de N525. De albergue is ondergebracht in het vroegere sportcentrum in de plaats van een restaurant. Het zwembad en de speeltuin liggen er verwaarloosd bij. Voor 10 euro heb ik een kamer voor mij alleen, geen gesnurk dus vannacht. Er is een bar en een restaurant in het dorp, waar niets meer te krijgen valt. Gelukkig is er een achterafwinkeltje voor de inkopen. Het wordt weer pasta met tomatensaus met groenten en tonijn. In wat vroeger een professionele keuken was is nog 1 vuur bruikbaar. Ook anderen hebben gekookt en al wat over is wordt aan nog anderen aangeboden.







2 opmerkingen:

  1. Robin en Sabine25 mei 2015 om 12:06

    Komaan...de laatste 100 km zijn ingezet !
    gevoel dat ik dubbel aan het publiceren ben...ergens verkeerd gedrukt precies...

    Benieuwd naar de begeleidende foto's !! Ik hou van landschappen en natuur hé !

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wow. Die foto's! Mooi! En papa is blij :)

    BeantwoordenVerwijderen