met mijn gat in de boter gevallen

De laatste dag in de natuur, morgen zal het anders zijn (binnenkomen in een grootstad).  Langs dorpjes en gehuchtjes, langs velden en door bossen, alle ingrediënten zijn er voor een aangename tocht onder het waakzame oog van de tientallen windmolens op de omgevende bergen. De stilte wordt enkel verstoord door het groot geschut van tractoren, af en toe een dalend vliegtuig en het geratel van de Spanjaarden - ik hoor ze van ver afkomen. Ik vraag mij af waarover zij ganse dagen lopen te praten. Dat moet toch vermoeiend zijn. En voor de rest : gefluit van vogeltjes en de geur van eucalyptus, brem, eiken, dennen, kastanjelaars, bramen, vingerhoedskruid, vergeet-mij-nieten (half zo hoog als ik), reuzenberenklauwen, varens, en al wat je maar wil.

tropische vegetatie

een knots van een eik

véééél eucalyptussen

          één eucalyptusboom

Ermita das Angustias, ook weer gesloten, in het gehucht San Miguel de Castro, waarna deze gemakkelijke wandeling afgesloten wordt met een "descenso endemoniado", volgens mijn Spaanse gids - heeft zijn naam niet gestolen, het is idd een helse afdaling, ditmaal niet over dikke keien of losse stenen, maar over een asfaltweg. Misschien overdrijf ik, maar het zou mij niet verwonderen als het dalingspercentage hier meer dan 22 % zou bedragen! Hier zouden ze de Vuelta eens moeten langssturen!!!! Maar dat loont natuurlijk niet, commercie gaat vóór en in zo´n godvergeten gat brengt dat niets op. Dat betekent natuurlijk dat morgen een klim volgt om uit dit dal te geraken. Dat belooft!!!

Ik ben nog nooit zo georganiseerd geweest : mijn bed voor vanavond is geregeld en ook voor de 2 nachten in Santiago heb ik gereserveerd. Mijn vlucht is geboekt en Harrie (Nederlandse Limburger) brengt mijn boardingpas mee; het kantoor gaat pas om 10 uur open (bij Vueling kan je blijkbaar maar online inchecken vanaf 3 dagen vóór vertrek ???????).

Sedert ik Galicia ben binnengestapt hebben 3 provincies er moeten aan geloven: O(u)rense, Pontevedra en hier 10 meter verderop staat de aanduiding dat ik in A Coruña ben, in het dorp Ponte Ulla.
Ik dacht hier in de private albergue O Cruceiro te overnachten, maar vlak over de brug van de rivier de Ulla staat Bar Rios, waar Monika en Carsten zitten. Tijd dus voor een drankpauze. De vrouw des huizes praat Duits met Monika en Carsten en we raken aan de praat (in het Spaans). Blijkt dat zij als kind in Duitsland heeft gewoond (zoals veel Spanjaarden). Als ik vraag waar de albergue is zegt ze dat ik ook hier kan slapen. Ik beslis daar maar op in te gaan en ik blijk met mijn gat in de boter te zijn gevallen: een kamer voor mij alleen, met propere lakens, handdoeken en zeep, privé-badkamer, en ze stelt zelfs voor mijn was in de machine te wassen. Leuk meegenomen, ben ik morgen fris (nou ja) om naar Santiago te stappen. Eten kan op gelijk welk moment en morgenvroeg kan ik ontbijten. Zij vraagt 12,5 euro (een grote pint krijg ik er gratis bij - avondmaal natuurlijk niet inbegrepen). In de vooravond toont zij mij de weg naar de oude spoorwegbrug omdat daar mooie foto´s te nemen zijn. Het avondeten is eens wat anders dan dat typische pelgrimsmenu of de menu del dia : ik eet voor de eerste keer puree, weliswaar uit een pakje maar het smaakt, en als dessert kies ik voor tarta de Santiago.
Ik heb ook eindelijk mijn paar kousen weggegooid met het gat erin; heel de tijd heb ik ze gedragen, wel omgekeerd (links = rechts) zodat het gat ter hoogte van mijn kleine teen zat, en die stak er niet door). Verder ook grote kuis gehouden in mijn rugzak en alle overtollige dingen weggedaan.

ook hier weer de hogesnelheidslijn

de oude brug over de Rio Ulla (vandaar de naam van het dorp)

Hier vlakbij bevindt zich de Pico Sacro, een magische en legendarische berg die de wijde omgeving beheerst - 30 km in het rond. Van op de top zouden de torens van de kathedraal van Santiago te zien zijn  600m hoog torent hij boven de omgeving uit, een silhouet die dienst doet als natuurlijke baken en referentiepunt voor de pelgrim. Legio zijn de legendes die erover verhalen. Zo zouden de volgelingen van de heilige Jacobus de heerseres van de Heilige Berg, Raina Lupo,  hulp gevraagd hebben bij het bergen van zijn lichaam. Zij stuurt hen naar de Pico Sacro waar zij belaagd worden door door woeste stieren en een draak. Zij viele op hun knieën en begonnen te bidden waardoor de stieren zo tam als een lammetje werden en de kist met het lichaam van Jacobus verder droegen tot de uiteindelijke bestemming (Campus Stellae - zie bericht "Het geheim", 2012). En vergeet niet dat over legendes geen vragen gesteld worden, m.a.w. legendes zijn waar!!! (vrije interpretatie naar C. Nooteboom).